موهبت بینایی(چشم سوم)

موهبت بینایی زمانی که دخترم حدود چهار سال داشت، روزی از روزها با او روی زمین نشسته بودم و با هم صحبت می‌کردیم که ناگهان در زاویه خارج از دیدم یک مرد کوچولو با قدی حدود شش اینچ که لباسهای سبزی به تن کرده بود، ظاهر شد. و با اشاره به ما گفت: "دور شو وو ..."، البته کلمه «شو» را چنان مسخره اَدا کرد که من خنده‌ام گرفت و بلافاصله ناپدید شد. من به دخترم گفتم تو هم آن چیزی را که من دیدم دیدی؟ و دختر بدون درنگ گفت: "همان آدم کوچولو رو میگین، بله دیدم". به این بهانه از دخترم پرسیدم تو از این موجودات زیاد می‌بینی، و او بلافاصله پاسخ داد: "بله پدر گاهی اوقات می‌بینیم". می‌خواستم در اینجا این نکته را یاد آور شوم که ما وقتی بزرگتر می‌شویم این دیدنها را از دست می‌دهیم و معمولاً از زمانی که مدرسه را آغاز می‌کنیم شروع می‌شود، و در واقع این شروع، پایان موهبت بینائی است. وقتی به سن هشت یا نه سال می‌رسیم، دیگر دیدن سطوح دیگر برایمان مشکل می‌شود و سنین سیزده و چهارده، دیگر پایان ملاقات دنیاهای دیگر فرا می‌رسد. تنها راهی که به شما توصیه می‌کنم برای موهبت دیدن این است که یاد بگیریم چشمان روحمان را باز نگه داریم. داستانهای ماهانتا – جلد اول – فصل سوم – سفر روح