سفر روح - دکتر مطلب برازنده - قسمت اول

شرایط لازم برای سفر روح - دکتر مطلب برازنده مکان باید ساکت و آرام باشد. تمام مزاحمت‌های صوتی را حذف کنید. رادیو و تلویزیون را خاموش کنید. تلفن را قطع نمایید. به دیگران در مورد تمرین خود توضیح داده، از آنها بخواهید با سکوت خود، با شما همکاری کنند. یک موزیک ملایم و بدون کلام پخش کنید، تا مزاحمت‌های صوتی جزیی در آن گم شود. این موزیک به آرامش شما نیز کمک می‌کند و زمان تمرین شما را تنظیم می‌نماید. همچنین بعد از چند جلسه، شما با صدای موزیک شرطی می‌شوید. این باعث می‌شود در تمرینات بعد راحت‌تر و سریع‌تر به نتیجه مطلوب برسید و نتایج موفق‌تری کسب نمایید. در و پنجره‌ها را ببندید تا مزاحمت‌های صوتی از بیرون وارد نشود. خود را برای پذیرش مزاحمت‌های صوتی ناگهانی آماده کنید. بدین ترتیب که به خود بگویید: مزاحمت‌های صوتی ناگهانی و احتمالی برای من به راحتی قابل تحمل است. مکان بهتر است که نیمه تاریک و یا تاریک باشد. وجود نور، خود نوعی محرک و عامل مزاحم می‌باشد. تمام لامپ‌ها را خاموش کنید. پرده‌ها را کامل بکشید و اجازه دهید مکان تمرین در تاریکی فرو رود. اگر تاریکی کامل را نمی‌پسندید، یک لامپ کم‌نور روشن کنید و طوری قرار بگیرید که نور آن مستقیم به چشمان شما نتابد. اگر این لامپ کم‌نور به رنگ سبز یا آبی باشد بهتر است. دمای محیط باید متعادل و مطلوب باشد. اگر دمای محیط گرم یا سرد باشد، باعث اختلال در تمرکز شما خواهد شد. هیچگونه بوی محرک، مهیج یا مزاحمی در محیط نباشد. البته برخی از انواع عطرها می‌تواند تأثیر مفید داشته باشد. برای مثال روشن کردن عود مفید است. این سنت در هندوستان بسیار رایج است. ممکن است شما به صورت ذاتی از یک عطر خوشتان بیاید و بوی آن به شما آرامش بدهد. می‌توانید از این عطر در هنگام تمرین استفاده کنید. وجود بوهای نامطبوع و مشمئز کننده می‌تواند مضر باشد. بسم الله الرحمن الحیم   شرایط لازم برای سفر روح - دکتر مطلب برازنده مکان: مکان باید ساکت و آرام باشد. تمام مزاحمت‌های صوتی را حذف کنید. رادیو و تلویزیون را خاموش کنید. تلفن را قطع نمایید. به دیگران در مورد تمرین خود توضیح داده، از آنها بخواهید با سکوت خود، با شما همکاری کنند. یک موزیک ملایم و بدون کلام پخش کنید، تا مزاحمت‌های صوتی جزیی در آن گم شود. این موزیک به آرامش شما نیز کمک می‌کند و زمان تمرین شما را تنظیم می‌نماید. همچنین بعد از چند جلسه، شما با صدای موزیک شرطی می‌شوید. این باعث می‌شود در تمرینات بعد راحت‌تر و سریع‌تر به نتیجه مطلوب برسید و نتایج موفق‌تری کسب نمایید. در و پنجره‌ها را ببندید تا مزاحمت‌های صوتی از بیرون وارد نشود. خود را برای پذیرش مزاحمت‌های صوتی ناگهانی آماده کنید. بدین ترتیب که به خود بگویید: مزاحمت‌های صوتی ناگهانی و احتمالی برای من به راحتی قابل تحمل است. مکان بهتر است که نیمه تاریک و یا تاریک باشد. وجود نور، خود نوعی محرک و عامل مزاحم می‌باشد. تمام لامپ‌ها را خاموش کنید. پرده‌ها را کامل بکشید و اجازه دهید مکان تمرین در تاریکی فرو رود. اگر تاریکی کامل را نمی‌پسندید، یک لامپ کم‌نور روشن کنید و طوری قرار بگیرید که نور آن مستقیم به چشمان شما نتابد. اگر این لامپ کم‌نور به رنگ سبز یا آبی باشد بهتر است. دمای محیط باید متعادل و مطلوب باشد. اگر دمای محیط گرم یا سرد باشد، باعث اختلال در تمرکز شما خواهد شد. هیچگونه بوی محرک، مهیج یا مزاحمی در محیط نباشد. البته برخی از انواع عطرها می‌تواند تأثیر مفید داشته باشد. برای مثال روشن کردن عود مفید است. این سنت در هندوستان بسیار رایج است. ممکن است شما به صورت ذاتی از یک عطر خوشتان بیاید و بوی آن به شما آرامش بدهد. می‌توانید از این عطر در هنگام تمرین استفاده کنید. وجود بوهای نامطبوع و مشمئز کننده می‌تواند مضر باشد. زمان: بهترین زمان برای تمرین سحرگاه و یا اول صبح می‌باشد، به شرط آنکه قبل از آن به اندازه کافی و لازم خوابیده و استراحت کرده باشید. انجام تمرین‌ها، شب قبل از خواب مشروط بر آنکه خستگی مفرط در وجود شما نباشد نیز امکان‌پذیر است. البته در صورت فراهم بودن سایر شرایط شما می‌توانید در هر زمان که تمایل داشته باشید تمرین کنید. مدت زمان تمرین برای مبتدیان به طور متوسط نیم ساعت می‌باشد. البته چند دقیقه کم یا زیاد شدن آن اشکالی ندارد. ولی تمرین‌های طولانی  برای اینگونه افراد به هیچ عنوان توصیه نمی‌شود. نتیجه‌ی تمرین هر چه که باشد (موفق یا ناموفق) نباید زمان تمرین بیشتر از مقدار ذکر شده باشد.   وضعیت جسم: جواهرات، ساعت و امثال آن را که در تماس با پوست بدن هستند، از خود دور کنید. وجود یا عدم وجود عینک روی چشمان شما بستگی به عادت و راحتی شما دارد، هر طور که راحت هستید همان طور عمل کنید. لباس‌های تنگ و ضمخت را از تن خارج نموده، به جای آن لباس راحت و گشاد بپوشید، تا هیچگونه فشاری توسط لباس به جسم شما وارد نشود. نیازی به برهنه بودن نیست و بهتر است که لباس و پوشش به همان صورت مذکور داشته باشید. بهتر است قبل از تمرین دوش بگیرید یا حداقل دست و پا و صورت خود را بشویید. حتماً قبل از تمرین روده و مثانه خود را تخلیه نمایید. برای تمرین می‌توانید روی صندلی نشسته و یا روی زمین دراز بکشید. اگر از حالت اول استفاده می‌کنید، یک مبل راحت و پشت بلند انتخاب کنید. روی آن بنشینید، کف هر دو پا را به طور کامل روی زمین بگذارید و سر و گردن را بر روی پشتی صندلی رها کنید؛ طوری که سر معلق در هوا نباشد. در مجموع وضعیت بدن شما روی صندلی به گونه‌ای باشد که در تمام بدن احساس راحتی کنید و هیچ یک از عضلات تحت فشار و یا انقباض نباشد. در صورتی که برای تمرین روی زمین دراز می‌کشید، حتماً یک زیرانداز نرم و مناسب (پتو یا تشک) پهن نمایید. روی تخت و خوشخواب نیز می‌توانید تمرین کنید. استفاده یا عدم استفاده از بالش به خود شما بستگی دارد. هرطور که راحت هستید همان طور عمل کنید. برای تمرین به روش خوابیده باید به پشت دراز بکشید، پاها را به اندازه عرض شانه‌ها باز نمایید، دست‌ها را با کمی فاصله در کنار بدن قرار دهید. در هنگام تمرین‌های فرافکنی بهتر است که چشم، بسته باشد. با بسته شدن چشم، ارتباط با دنیای فیزیکی قطع می‌شود و می‌توانید تمرکز بهتری داشته باشید. انسان از طریق حواس پنج‌گانه ادراکات محیط فیزیکی را دریافت کرده، با اطراف ارتباط می‌گیرد. بخش اعظم ارتباط ما با محیط اطراف از طریق چشم‌ها می‌باشد. همچنین بیشترین تحریکات فیزیکی نیز از طریق حس بینایی وارد می‌شود. پس با بستن چشم‌ها بخش عمده‌ی ارتباطهای ما با عالم فیزیک قطع می‌گردد و جلو ورود بسیاری از تحریکات فیزیکی که عامل مزاحم می‌باشد، گرفته می‌‌شود.   تنفس: در شروع تمرینات انجام تنفس عمیق و شکمی همراه با حضور آگاهی می‌تواند بسیار مفید باشد. اینگونه تنفس‌ها سریعاً انسان را به آرامش می‌رساند. تنفس عمیق شکمی طی چهار مرحله انجام می‌شود. مرحله اول، دم عمیق است که طی آن با یک دم عمیق، ریه را به‌طور کامل پر از هوا می‌کنید. مرحله دوم، حبس و نگه‌داشتن هوای ورودی به منظور تبادل کامل اکسیژن و دی‌اکسیدکربن می‌باشد. در صورتی که هوای ورودی را چند لحظه در ریه حبس کنید، از اکسیژن آن به طور کامل و بهینه استفاده می‌شود. مرحله سوم، بازدم عمیق است که طی آن تمام هوای ریه تا آنجا که مقدور باشد، تخلیه می‌گردد. البته تخلیه‌ی کامل ریه از لحاظ فیزیولوژیک امکان‌پذیر نمی‌باشد. در مرحله چهارم، چند لحظه به ریه استراحت ‌دهید و سپس تنفس بعدی آغاز شود. در حالت معمولی عموماً نفس کشیدنهای انسان سطحی می‌باشد، در نتیجه هوای قابل توجهی وارد ریه نمی‌شود. از آنجا که همان مقدار کم هوای ورودی نیز سریعاً تخلیه می‌گردد، اکسیژن موجود در آن به طور کامل مورد استفاده قرار نمی‌گیرد. تنفس‌های عمیق شکمی به شرط همراه بودن با حضور آگاهی اثرات آرامش‌بخش خواهد داشت. بدین ترتیب که در هنگام تنفس عمیق باید آگاهی، توجه و حضور ذهن بر یکی از این موارد باشد: عمل دم و بازدم (هوای ورودی و خروجی)، داخل حفره‌های بینی، نوک بینی، پیشانی (چشم سوم) ، پشت حلق (زیر مغز)، پنج تا هشت سانتی‌متر زیر ناف (روی شکم) و شمارش دم و بازدم. حضور آگاهی بر عمل تنفس علاوه بر آرام کردن بدن باعث سکون بخشیدن به ذهن، ایجاد حالت درونی مناسب و افزایش کارایی تمرین‌ها می‌گردد. نفس‌های عمیق باعث افـزایش انرژی بدن، افـزایش سطح سلامت، تمدد اعصاب، تسلـط بر افکار و احساسات، بالا رفتن قدرت تمرکز و ایجاد نیروی روحی می‌گردد. برای استفاده بهتر از نیروی تنفس و آرامش حاصل از آن می‌توانید همزمان با نفس‌های عمیق یک توده‌ی ابرمانند انرژی‌زا و نورانی را در چند سانتی‌متری صورت خود مجسم کنید و با هر عمل دم بخشی از آن را وارد وجودتان کنید. این تجسم نیز بسیار آرام‌بخش خواهد بود و سبب رهایی شما خواهد شد.   رها‌سازی جسم: رها سازی جسم به معنای ایجاد انبساط در عضله‌ها و رها شدن آنها از انقباض‌ها و تنش‌ها می‌باشد. برای این منظور می‌توانید به ترتیب با بخش‌های مختلف بدن خود و عضله‌های مربوطه به آن بخش صحبت نموده، از آنها بخواهید که آرام شوند. شاید این موضوع به نظر شما عجیب بیاید، ولی مطمئن باشید که سیستم عصبی، پیام شما را به آن بخش از بدن می‌رساند و آن بخش آرام و رها می‌شود. برای مثال می‌توانید بگویید: کف پای راست من! لطفاً آرام و رها باش. روش دیگر برای رهاسازی این است که اول توجه خود را به پاها معطوف می‌کنید. اگر در این اندام احساس گرفتگی، انقباض یا درد دارید، آن را با استفاده از قدرت تجسم به سمت زمین هدایت کرده و از کف پا به زمین منتقل نمایید. و بدین ترتیب آن را از خود دور کنید. سپس توجه خود را به روی تنه (شکم، سینه، کمر و شانه‌ها) برده، در صورتی که گرفتگی، درد و انقباضی دارد، با قدرت تجسم آن را به سمت پاها هدایت کنید و سپس به زمین منتقل نمایید. در مرحله بعد همین کار را با دست‌ها و در مرحله‌ی آخر با سر و گردن انجام دهید. بدین ترتیب تمام گرفتگی‌ها، انقباض‌ها، دردها، تنش‌ها و اضطراب‌ها از جسم شما به زمین منتقل می‌گردد؛ زمین ظرفیت بالایی برای دریافت و هضم این موارد دارد. روش دیگر برای رهاسازی جسم حضور و حرکت آگاهی در بخش‌های مختلف جسم می‌باشد. صرف این عمل باعث رهاسازی بدن می‌گردد. در این روش، وقتی آگاهی بر یک بخش از بدن متمرکز می‌شود به سایر بخش‌ها توجهی ندارد. برای مثال توجه خود را بر کف پاها متمرکز کرده،  برای چند لحظه آگاهی خود را در این بخش نگه‌ دارید. در این حالت به سایر بخش‌های بدن توجهی نداشته باشید. این عمل باعث احساس آرامش در کف پا می‌شود. سپس آگاهی و توجه را به روی پا ببرید و چند لحظه نگه ‌دارید. در این حالت نیز از سایر بخش‌های بدن غافل ‌باشید و بدین ترتیب در روی پا نیز احساس آرامش کنید. همین کار را به ترتیب با تمام بدن تا فرق سر انجام دهید تا تمام بدن ریلکس و رها گردد.   رهاسازی ذهن: رهاسازی ذهن، پس از رهاسازی جسم صورت می‌گیرد. برای این منظور ابتدا تمام ورودی‌های ذهن را باز گذارید و اجازه دهید تا تمام افکار وارد شوند. در این حالت پس از چند لحظه این افکار خودشان ذهن را ترک خواهند کرد و شما نیز آنها را بدرقه کنید. اگر ورودی‌های ذهن را ببندید و بخواهید با تلاش جلوی ورود افکار را بگیرید، نتیجه معکوس می‌دهد. چون فشار زیاد افکار پشت درهای بسته‌ی ذهن سبب ایجاد مزاحمت و اختلال در رهاسازی ذهن و تمرکز فکر می‌گردد. در طول تمرین‌های اولیه، ذهن از مسیر اصلی تمرین‌ها به کرات منحرف می‌شود، ولی هر بار آن را با نرمی و لطافت بر موضوع تمرین باز گردانید. هرگز برای این کار از خشونت استفاده نکنید. شیوه‌ی دیگر برای رهاسازی ذهن یادآوری و یا تجسم یک منظره زیبا می‌باشد. بدین ترتیب که یکی از مناظر زیبایی را که قبلاً دیده‌اید در ذهن یادآوری ‌کنید و یا با استفاده از قدرت تجسم خلاق تصویر یک منظره‌ی زیبا را در ذهن خود مجسم ‌کنید. این منظره می‌تواند یک پارک، یک باغ، ساحل دریا، کوه، دشت، جنگل و… باشد. در این حالت تمام بخش‌های آن منظره را در ذهن خود ببینید. رنگ‌های مختلف و اجزای تصویر را به خوبی ببینید. صدای آن محیط را بشنوید. بوی آن محیط را استشمام کنید. با تمام وجود در آن محیط قرار ‌بگیرید و آن را احساس و ادراک کنید. اجازه دهید پرنده‌ی ذهن شما در این محیط زیبا به پرواز درآید و آرامش و رهایی را تجربه کند.   سفر روح (تکنیک اول) - دکتر مطلب برازنده این تکنیک از هفت مرحله تشکیل شده است که با طی این مراحل می‌توانید به فرافکنی دست پیدا کنید. البته انتظار حصول نتیجه در اولین جلسه‌ی تمرین، انتظار به جایی نمی‌باشد. هر چند که ممکن است برخی افراد در جلسه اول نیز به موفقیت برسند. در هر حال موفقیت در تکنیکهای فرافکنی به (توجه، توجه، توجه) و (تمرین، تمرین، تمرین) نیاز دارد. این دو کلمه (توجه و تمرین) توصیه تمام استادان متافیزیک به معرفت‌جویان می‌باشد. با عنایت به این موارد به شرح تکنیک می‌پردازیم. مرحله‌ی اول: با رعایت موارد یک تا شش از بحث قبل و براساس دستورات ارائه شده در آن با همان نظم و ترتیب جسم و ذهنتان را رها کنید. رها سازی جسم و ذهن براساس نظر بیشتر استادان و به استناد تجربیات مؤلف کتاب، اولین و مهمترین قدم در تمرینات فرافکنی است.   مرحله‌ی دوم: در این مرحله باید به حالت خلسه‌ی مثبت فرو روید. خلسه یک حالت بین خواب و بیداری می‌‌باشد. به عبارت دیگر یک حالت شبه خواب است که در آن حرکات ارادی بدن متوقف می‌گردد. خلسه به دو نوع مثبت و منفی تقسیم می‌شود. خلسه‌ی منفی با آشفتگی، اضطراب، تند و سطحی شدن تنفس، افزایش ضربان قلب، کاهش بزاق دهان و انقباض مثانه همراه است. این نوع خلسه به دنبال ترس، شوک، رؤیت صحنه‌های دلخراش، دعوا و نزاع و خستگی و بی‌خوابی مفرط به‌وجود می‌آید. خلسه‌ی مثبت با آرامش، رهایی، راحتی، نفس‌های عمیق و شمرده، ضربان قلب آرام، و طبیعی بودن سایر فعالیت‌های بدن همراه است. این نوع خلسه با رعایت موارد یک تا شش فصل گذشته و انجام یکی از شیوه‌های زیر حاصل می‌شود. یک راه رسیدن به خلسه این است که ساعد دست را به سمت بالا نگاه دارید. درحالیکه بازو روی زمین یا تخت می‌باشد. دست شما رها شده، آرام آرام به سمت تخت یا زمین فرو می‌افتد. در همین حال شما به یک حالت شبه خواب فرو می‌روید. در همین حال می‌توانید به خود تلقین کنید که: «من احساس آرامش و راحتی می‌کنم… جسم و ذهن من کاملاً رها شده است… دست من آرام آرام رها شده فرو می‌افتد… در همین حال من به حالت خلسه فرو می‌روم … خلسه‌ی مـن یک خلسه‌ی مثبت است… ». روش دیگر برای فرو رفتن در خلسه شمارش اعداد به صورت معکوس می‌باشد. برای این منظور شروع به شمارش معکوس از شماره صد کنید. در این حال به خود تلقین کنید که: «من احساس آرامش و راحتی می‌کنم… جسم و ذهن من کاملاً رها شده است… از شماره صد معکوس می‌شمارم تا به عدد یک برسم… با هر شمارش معکوس به حالت خلسه فرو می‌روم … خلسه‌ی من یک خلسه‌ی مثبت است… .» به یاد داشته باشید که برای شمارش معکوس اعداد، دقت زیاد به خرج ندهید. اگر احتمالاً شمارش، اشتباه یا جابه‌جا شود اشکالی ندارد. همچنین لزومی ندارد که شمارش را تا عدد یک ادامه دهید. اگر در اواسط شمارش و یا در هر جای دیگر آن به حالت خلسه فرو رفتید، شمارش می‌تواند متوقف گردد. یک روش دیگر برای حصول خلسه تجسم گوی بلورین است. برای این منظور یک گوی سفید را مجسم کنید که در فضای بالای سرتان معلق است. در ذهنتان روی گوی سفید تمرکز بگیرید و به خودتان بگویید:« من شماره 3 را روی گوی بلورین می‌نویسم، آنرا می‌بینم و به خلسه فرو می‌روم. سپس به جای آن عدد 2 را می‌نویسم و به آن نگاه می‌کنم و خلسه‌ام عمیق‌تر می‌شود. در آخر عدد یک را می‌نویسم و به آن نگاه می‌کنم تا خلسه‌ام کاملاً عمیق شود.» حال این کار را انجام دهید. اعداد را به هر رنگی که بخواهید می‌توانید روی گوی بلور بنویسید. با این کار آرامش و رهایی شما عمیق و عمیق‌تر می‌شود. برای عمیق‌تر شدن خلسه می‌توانید همین کار را دوباره تکرار کنید.   مرحله‌ی سوم: در این مرحله باید کالبد فیزیکی و حواس پنج‌گانه‌ی خود را فراموش کنید. برای رسیدن به این منظور باید آرامش و خلسه‌ی شما عمیق‌تر گردد. برای این کار می‌توانید درحالیکه چشمانتـان بسته است به‌صورت مستقیم به فضای تاریـک پشت پلک چشمانتان نگاه کنید. یک فضای تاریک و خالی می‌بینید. در این فضا مستقیم به سمت جلو بروید. در این حال ممکن است الگوها و حالت‌های مختلفی از نور را ببینید. از کنار آنها بگذرید و همچنان به سمت جلو بروید. در این حال کالبد فیزیکی خود را از یاد خواهید برد و دیگر آن را احساس نمی‌کنید. حواس پنج‌گانه شما مسدود شده، دیگر محرک‌های مختلف را دریافت نمی‌کنید. شما در یک خلاء قرار گرفته‌اید که فقط محرک‌های فکری برای شما قابل دریافت است. شما برای فرافکنی آماده هستید.   مرحله‌ی چهارم: به حالت ارتعاش و لرزش وارد شوید. این حالت ارتعاش مهمترین و همچنین مبهم‌ترین بخش تکنیک می‌باشد. بسیاری از آنهایی که تمرین‌های فرافکنی را انجام می‌دهند ارتعاش و لرزش را در اولین تجربه فرافکنی خوب به‌یاد می‌آورند. ارتعاش‌ها می‌تواند شبیه تجربه‌ی برق گرفتگی با ولتاژ کم در زمان کوتاه باشد. این ارتعاش‌ها به دلیل تلاش کالبد اختری برای ترک کالبد فیزیکی می‌باشد. به خودتان تلقین‌های ذهنی بدهید که کالبد اختریتان در حال بلند شدن و بالا آمدن است. این تلقین‌ها را تکرار کنید. بیان تلقین‌ها می‌تواند به زبان و یا به دل و در ذهن باشد. به‌‌‌‌‌طور کلی برای تلقین‌ها از جملات کوتاه مختصر و مفید استفاده کنید. برای مثال می‌توانید به خودتان بگویید: «کالبد اختری من در حال ارتعاش است… کالبد اختری من در حال جدا شدن از کالبد فیزیکی است… کالبد اختری من جدا شده و به سمت بالا می‌‌رود… ». یک نقطه به فاصله 30 سانتیمتر در بالای پیشانی‌تان مجسم کنید. سپس این نقطه را به‌صورت ذهنی به فاصله 180 سانتیمتری ببرید. نقطه مورد نظر را به اندازه 90 درجه بچرخانید و بالا ببرید. این کار را با ترسیم یک خط، موازی محور بدن در بالای سر انجام دهید. روی آن نقطه تمرکز کنید. ارتعاشات خود را از سر خارج کنید و به آن نقطه ببرید و دوباره از آن نقطه به سر برگردانید. اگر نمی‌توانید این کار را انجام دهید حداقل در ذهنتان مجسم کنید که این کار را انجام می‌دهید. به‌زودی و با تکرار تمرین به‌راحتی این کار برای شما قابل انجام می‌گردد. این تمرین شما را برای فرافکنی آماده می‌کند.   مرحله‌ی پنجم: یاد بگیرید که این حالت ارتعاش را کنترل کنید. برای این منظور تمام ارتعاشات را از سراسر بدن جمع کنید و در سر متمرکز نمایید. آنگاه این ارتعاشات را به‌صورت یک موج از سر به سمت پاها ببرید. برای افزایش تأثیر این تمرین بر روی ارتعاش‌ها تمرکز گرفته، در ذهنتان آن را تقویت کنید. حال یک موج ارتعاش قوی را از سر به سمت پا هدایت کنید و دوباره آن را به سر باز گردانید. آنقدر تمرین کنید تا این امواج به‌راحتی تحت کنترل شما قرار گیرد. زمانی که شما توانستید این کنترل را به‌دست آورید، برای خروج روح از بدن آماده می‌باشید.   مرحله‌ی ششم: فرافکنی را با یک جدایی نسبی شروع کنید. کلید این کار کنترل افکار است. ذهنتان را به‌طور کامل روی برنامه‌ی خروج از بدن متمرکز کنید و اجازه ندهید که این فکر از ذهنتان بیرون رود. سرگردانی افکار ممکن است باعث از دست رفتن این حالت کنترل گردد. ارتعاش‌های شما قوی‌تر می‌شود. تجربه‌ی خروج از بدن را با جدا کردن یک دست یا یک پا از کالبد اثیری شروع کنید. برای مثال احساس کنید که یک دست از کالبد اثیری شما از کالبد فیزیکی جدا شده و دیوار نزدیک شما را لمس می‌کند. دست را از وسط دیوار عبور داده سپس آن را به سمت عقب بکشید و به موقعیت فیزیکی خود برگردانید. همین تمرین را با دست دیگر انجام داده، هدف دیگری را لمس کنید.   مرحله‌ی هفتم: در این مرحله می‌توانید به‌طور کامل از بدن جدا شوید. برای این کار یکی از روش‌های زیر را مورد استفاده قرار دهید. روش اول: بیرون و بالا آمدن از بدن است. برای این منظور مجسم کنید که وجود شما نورانی و روشن می‌شود. در همین حـال ارتعاش‌های شمـا قوی‌تر می‌گردد. حـال فکر کنید، که شنـاور شدن در فضا چقدر زیبـاست این فکر را در ذهنتان حفظ کنید و اجازه ندهید که فکر دیگری جایگزین آن شود. در این حالت به‌شرط آنکه مراحل قبلی را با دقت پشت سر گذاشته باشید، فرافکنی خودبه‌خود اتفاق می‌افتد. روش دوم: چرخیدن و خروج از بدن است. بدین ترتیب که وقتی به حالت ارتعاش رسیدید اراده کنید که در ذهن، بدنتان را بچرخانید. درست مانند زمانی که در بستر خوابیده و می‌چرخید. دقت کنید، چرخش بدن فقط در فکر به‌صورت تجسم ذهنی انجام می‌شود و کالبد فیزیکی هیچ‌گونه چرخش یا حرکتی ندارد. سعی کنید بدنتان را به‌صورت ذهنی از بالا بچرخانید؛ در این حالت کالبد اختری شما واقعاً خواهد چرخید و از کالبد فیزیکی جدا خواهد شد. در این لحظه شما خارج از بدن خواهید بود. خود را معلق در بالای کالبد فیزیکی‌تان ببینید. شور، هیجان و شعف فراوان تمام وجود شما را خواهد گرفت. بر خود مسلط باشید. برای چند دقیقه در این تجربه‌ی خروج از بدن بمانید و سپس به نرمی و لطافت به کالبد فیزیکی‌تان بازگردید. تلقین‌هایی پیرامون تأثیرات خوب و مثبت این تجربه‌ی موفق به خود بدهید. تلقین‌هایی نیز درباره سلامت، نشاط و شادابی به خود بدهید، در نهایت تلقین‌هایی در باب تجارب زیبا و موفق آینده که در انتظار شما است بگویید. حال با سه نفس عمیق از این حالت خارج شده، به حالت طبیعی و معمولی باز گردید. چشمان خود را باز کنید، خداوند را شکر گفته و به زندگی لبخند بزنید.